Το "δυνάμει και ενεργεία" και η αναγκαιότητα Συνοδικής Κρίσεως

"Ουδείς ποτέ εκ των παλαιών ή των νέων αιρετικών

 και αιρεσιαρχών εκηρύχθη σχισματικός και καθηρέθη

υπό διαφωνούντων Ιεραρχών μεμονωμένων άνευ δίκης και

απολογίας, αλλ' υπό Συνόδων, και Κανονικώς συγκεκροτουμένων

Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων, ενώπιον των οποίων καλούνται

ούτοι σε απολογίαν, και τότε μόνον καθαιρούνται του Αρχιερατικού

δικαιώματος, και της εξουσίας του διοικείν Εκκλησίαν και τελείν

εγκύρως πάσαν Εκκλησιαστικήν ιεροτελεστίαν, όταν μετά επαρκή

διαφωτισμόν υπό του Συνοδικού Δικαστηρίου δεν θελήσωσι

να αποπτύσωσι την πλάνη των, εμμένοντες σκληροτραχήλως

και αμεταπείστως εις τας αιρετικάς ιδέας και πεπλανημένας

 δοξασίας αυτών" (+πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Στο άρθρο αυτό είδαμε το ποιος πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο "δυνάμει και ενεργεία", όρος που αφορά, όπως είπαμε, το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με την ερμηνεία του όρου αυτού (με όσο το δυνατόν απλούστερα λόγια για να γίνει κατανοητός από όλους) και με την, εκ του "δυνάμει και ενεργεία" απορρέουσα, αναγκαιότητα Συνοδικής Κρίσεως.

 

 

ΒΑΣΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

 

Το "δυνάμει και ενεργεία" σχετίζεται με το Δίκαιο. Αποτελεί βασική έννοια τόσο του Ποινικού, όσο και του Εκκλησιαστικού Δικαίου και αφορά την ενεργοποίηση των ποινών που προβλέπονται για τα αδικήματα [1]. Για να κατανοηθεί καλύτερα η σημασία του στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο, θα κάνουμε παραλληλισμό με το Ποινικό, μιας και είναι πιο εύληπτο στον απλοϊκό αναγνώστη, που στερείται γνώσεων του Εκκλησιαστικού.

 

 

ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

 

Κάποιος που προβαίνει σε ένα ποινικό αδίκημα, είναι φυσικά παραβάτης, ουδείς αμφιβάλλει περί τούτου. Μόνο όμως όταν καταδικαστεί από το δικαστήριο, ενεργοποιείται η ποινή που προβλέπεται από τον Ποινικό Κώδικα. Δηλαδή, αν τα άρθρα του Κώδικα προβλέπουν ότι για την συγκεκριμένη αξιόποινη πράξη επιβάλλεται, παραδείγματος χάριν, φυλάκιση, τότε αυτή η ποινή καθίσταται ενεργή ΟΧΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΒΑΤΗ. Από τη στιγμή της παράβασης μέχρι τη στιγμή της καταδίκης ο παραβάτης είναι υπόδικος, όχι καταδικασμένος.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση εκκλησιαστικού αδικήματος. Όταν κάποιος κληρικός φερειπείν περιπέσει σε ένα εκκλησιαστικό αδίκημα, τότε επιβάλλεται τιμωρία, για παράδειγμα η ποινή της καθαίρεσης, η οποία δεν ενεργοποιείται αυτομάτως (δηλαδή τη στιγμή που έπραξε το έγκλημα), αλλά όταν το αρμόδιο όργανο (δηλαδή ο Επίσκοπος ή η Σύνοδος) ενεργήσει την ποινή αυτή, που προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες. Από τη στιγμή της παράβασης μέχρι την καταδικαστική απόφαση ο παραβάτης, είναι δυνάμει μόνο καθηρημένος και όχι ενεργεία [2].

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αυτόματη καταδίκη, που πολλοί αποδέχονται παρερμηνεύοντας το "αυτοκατάκριτος", που χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος, υπάρχει μόνο στο Κανονικό Δίκαιο των Παπικών και είναι γνωστή ως "Latae sententiae" [3].

Με βάση τα παραπάνω, όπως για τον παραβάτη του Ποινικού Δικαίου έχουμε, με την καταδίκη του, στιγματισμό του ποινικού του μητρώου και απώλεια των δικαιωμάτων του (π.χ. πρόστιμο ή στέρηση της ελευθερίας του), έτσι και για τον παραβάτη του Εκκλησιαστικού Δικαίου, έχουμε στιγματισμό (π.χ. ως καθηρημένου, αιρετικού κλπ.) και απώλεια των δικαιωμάτων του (π.χ. επίσχεση της Ιερωσύνης, στέρηση της ευλογίας και του αγιασμού της Εκκλησίας κλπ.), επίσης με την καταδίκη του.

ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

Όπως και στο Ποινικό Δίκαιο δεν μπορεί μια μερίδα πολιτών, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ, να επιβάλλει την ποινή στο παραβάτη, άνευ προσαγωγής αυτού στο αρμόδιο δικαστήριο και με τους δικαστές που έχουν οριστεί για την συγκεκριμένη δίκη, έτσι και στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο δεν μπορεί μια μερίδα πιστών, να ενεργήσει την ποινή, αλλά πρέπει να συνέλθει το αρμόδιο συνοδικό όργανο, κατά περίπτωση, και να εκδικάσει την υπόθεση, όπως ορίζουν οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες.

ΤΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

Το σχίσμα και η αίρεση αποτελούν αδικήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου και επισύρουν αυστηρότατες ποινές.

Στο «Δοκίμιον Εκκλησιαστικού Δικαίου», Αποστόλου Χριστοδούλου (Κωνσταντινούπολη 1896, σελ. 390 κ. εξ.) τα εγκλήματα τα οποία επισύρουν ποινές διακρίνονται σε τέσσερις κατηγορίες, εκ των οποίων στην τρίτη, ήτοι στα «εγκλήματα κατά της πίστεως και της Εκκλησίας», συμπεριλαμβάνονται η αίρεση και το σχίσμα.
Στο «Εκκλησιαστικόν Δίκαιον», Μελετίου Σακελλαρόπουλου (Αθήνα 1898, σελ. 425 κ. εξ.) διαβάζουμε χαρακτηριστικά τα εξής διαφωτιστικά: «Οι εκ της ορθοδοξίας λοιπόν εις αίρεσιν υποπίπτοντες, οι μεν κληρικοί καθαιρούνται και αφορίζονται, οι δε λαϊκοί αφορίζονται».
Ομοίως στο «Εκκλησιαστικόν Δίκαιον», Νικοδήμου Μίλα (Αθήνα 1906, σελ. 697 κ. εξ.) η αίρεση και το σχίσμα συμπεριλαμβάνονται στα γενικά εκκλησιαστικά παραπτώματα, όπου και στις δύο περιπτώσεις προβλέπονται οι ορισθείσες υπό των Ιερών Κανόνων ποινές.

Η ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Στις 10 Μαρτίου 1924 η Σύνοδος της Τοπικής Εκκλησίας της Ελλάδος, με την Ημερολογιακή Καινοτομία, προέβη στο αδίκημα του σχίσματος, αφού ο Αρχιεπίσκοπός της Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (που ανέλαβε την ευθύνη της πράξεως αυτής) "απέσχισε εαυτόν και την ακολουθούσαν αυτώ Ιεραρχίαν των λοιπών ορθοδόξων Εκκλησιών εις τον εορτασμόν των εορτών και την τήρησιν των νηστειών" [4]. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος μάλιστα συμμετέχοντας σε σχετική με το θέμα επιτροπή είχε δηλώσει το έτος 1923 πως καμία Τοπική Εκκλησία "δύναται να χωρισθή των λοιπών και να αποδεχθεί νέον ημερολόγιον χωρίς να καταστή σχισματική απέναντι των άλλων" [5].

Δυστυχώς όμως αυτή η παράβαση αυτή δεν εκδικάσθηκε, αφού η αναμενόμενη Πανορθόδοξος Σύνοδος, που από εκείνη την εποχή προγραμματιζόταν, δεν συνήλθε ακόμη [6], ενώ συνέβη και το παράδοξο, οι Τοπικές Εκκλησίες που δεν παρανόμησαν να συνεχίζουν να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τις υπόδικες Εκκλησίες.

Επομένως, βάσει του Εκκλησιαστικού Δικαίου, οι Τοπικές Εκκλησίες που αποδέχτηκαν το νέο ημερολόγιο, είναι δυνάμει σχισματικές [7], λόγω του αδικήματος του σχίσματος, σε Πανορθόδοξη Σύνοδο αλλά δεν τους έχει επιβληθεί η ποινή, ώστε να καταστούν και ενεργεία σχισματικές.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ 

 

Όπως έχει αποδειχθεί η ημερολογιακή καινοτομία συνδέεται στενότατα με την αίρεση του Οικουμενισμού, της οποίας μία και μόνο πτυχή αποτελεί. Ο Οικουμενισμός κηρύχθηκε για πρώτη φορά επίσημα εκ μέρους ορθοδόξων, από την Τοπική Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως με την περίφημη Εγκύκλιο του 1920, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι τρεις πρώτες Τοπικές Εκκλησίες που αποδέχτηκαν την ημερολογιακή καινοτομία, ήτοι της Κωνσταντινουπόλεως, της Ελλάδος και της Κύπρου, ήταν και εκείνες που συμμετείχαν ως ιδρυτικά μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών το 1948. Σήμερα σχεδόν όλες οι λεγόμενες επίσημες ορθόδοξες Εκκλησίες είναι μέλη του Π.Σ.Ε., ενώ από το 1920 μέχρι σήμερα οι πτώσεις τους είναι ποικίλες, πολυάριθμες και σε γενικευμένο επίπεδο (θυμίζοντας τις παλαιότερες περιπτώσεις του Αρειανισμού, Μονοφυσιτισμού και της Εικονομαχίας, όπου σχεδόν όλες οι Τοπικές Εκκλησίες είχαν πέσει στην αίρεση). Επιβάλλεται επομένως άμεσα σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία θα διακηρύξει τις ορθόδοξες θέσεις επί των θεμάτων που θίγει η αίρεση, θα διαφωτίσει τους πεπλανημένους και θα αποκόψει, ως μέλη σεσηπότα, τους αμετανοήτους αιρετικούς.
Να σημειωθεί πως η Σύνοδος θα ασχοληθεί και με τις υπόλοιπες συγγενικές αιρέσεις, όπως είναι ο Τεκτονισμός και ο Σεργιανισμός.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

Πρέπει να σημειωθεί πως με το "δυνάμει και ενεργεία" δεν υπερτονίζεται, απλά διαπιστώνεται η εγκυρότητα των Μυστηρίων και η ύπαρξη Θείας Χάριτος στους υπόδικους παραβάτες, των οποίων όμως η παράβαση έχει σοβαρότατες σωτηριολογικές συνέπειες, τόσο σε αυτούς, όσο και στους εν γνώσει κοινωνούντας μαζί τους. Για αυτό ουσιαστικά εκείνο που υπερτονίζεται είναι το απαραίτητο της συγκλήσεως του αρμοδίου οργάνου, το οποίο και μόνον μπορεί να αποφανθεί εγκύρως και τελεσιδίκως για το ζήτημα.

Μάλιστα, όταν η Ιεραρχία των Γνησίων Ορθοδόξων επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου, εξέδωσε το 1974 την αντικανονική εγκύκλιο "Ούτω λαλούμεν, ούτω φρονούμεν" [8], η οποία διακήρυττε ενεργεία σχισματική την νεοημερολογιτική Ιεραρχία της Ελλάδος και άκυρα τα Μυστήρια που επιτελούσε, ο Μητροπολίτης Αστορίας Πέτρος Αστυφίδης (ο μοναδικός μαζί με τον Μητροπολίτη Μαγνησίας Χρυσόστομο Νασλίμη, που δεν την υπέγραψαν), είχε εκφράσει την Κανονική διδασκαλία περί του θέματος, η οποία αποτυπώνεται στη φράση του: "Μόνο μια Πανορθόδοξος Σύνοδος Παλαιοημερολογιτών ημπορεί να λάβει αποφάσεις επί τοιούτων θεμάτων, ως η εγκυρότης των τελουμένων υπό της επισήμου Εκκλησίας Μυστηρίων" [9].

Η αποδοχή του "δυνάμει και ενεργεία" καθιστά αναγκαία λοιπόν την σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου. Σε μια τέτοια Σύνοδο δεν μπορούν να συμμετέχουν οικουμενιστές και άλλοι υπόδικοι για αίρεση [10], επομένως μια τέτοια Σύνοδος μπορεί να συγκληθεί μόνο από αληθινούς Ορθοδόξους.

Κι αν οι παλαιότεροι αγωνιστές και ο Ηγέτης του Ιερού μας Αγώνος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, μιλώντας τότε, και αναφορικά με την ημερολογιακή καινοτομία και μόνον, για Πανορθόδοξο Σύνοδο των επισήμων Τοπικών Εκκλησιών που δεν την αποδέχτηκαν, πλέον μετά την οικουμενιστική λύμη που εξαπλώθηκε σε όλες τις Εκκλησίες, μιλάμε για Πανορθόδοξο Σύνοδο, όσων, σε κάθε Τοπική Εκκλησία, δεν μολύνθηκαν από την αίρεση αυτή, δηλαδή ξεκάθαρα για Σύνοδο γνησίων Ορθοδόξων Επισκόπων.

Κρατώντας με σεβασμό την Κανονική διδασκαλία των παλαιοτέρων και αρίστων περί τα θεολογικά ιεραρχών της, σαν τον πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο, αλλά και λαμβάνοντας υπόψιν το consensus των νεοτέρων Ορθοδόξων πατέρων και θεολόγων, όπως, ενδεικτικά, των π. Μαξίμου Αγιοβασιλειάτου [11], π. Θεοδωρήτου Μαύρου [12], π. Χρυσοστόμου Σπύρου [13], π. Βασιλείου Σακκά [14], Αριστοτέλους Δελήμπαση [15], η ημετέρα Ενωμένη Σύνοδος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, διακηρύττει την αυτή θέση, με το επίσημο εκκλησιολογικό της κείμενο και συγκεκριμένα με την Ζ΄ παράγραφο αυτού, της οποίας τα κύρια σημεία παραθέτουμε ως επίλογο:

Πρὸς σύγκλησιν Μεγάλης Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

           

Κατὰ τὸν παρελθόντα εἰκοστὸν αἰῶνα, γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς προέβησαν τοπικῶς, ὅτε τοῦτο ἦτο δυνατὸν νὰ πραγματοποιηθῆ, εἰς συνοδικὰς καταδίκας τόσον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσον καὶ τοῦ Σεργιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ (Μασωνίας).

        Αἱ Συνοδικαὶ αὗται ἐπικρίσεις, ἰδίως μάλιστα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀποτελοῦν σημαντικοὺς σταθμοὺς πρὸς τὴν ὀρθὴν κατεύθυνσιν, διὰ τὴν σύγκλησιν μιᾶς Γενικῆς Συνόδου Γνησίων Ὀρθοδόξων, Ἥτις θὰ ἀποφανθῇ μετ’ ηὐξημένου κύρους περὶ τῆς Ἡμερολογιακῆς-Ἑορτολογικῆς Καινοτομίας καὶ τοῦ ἀντι-ευαγγελικοῦ καὶ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

        Τὸ ἀναγκαῖον σήμερον εἶναι, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς κοινῆς καὶ Ὀρθῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, ἡ ἕνωσις εἰς ἕν κοινὸν Σῶμα πασῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Γνησίας Όρθοδοξίας, προκειμένου νὰ δηµιουργηθοῦν αἱ προϋποθέσεις πρὸς συγκρότησιν/σύγκλησιν Μείζονος Γενικῆς Συνόδου Αὐτῶν, πανορθοδόξου ἐμβελείας καὶ κύρους, διὰ τὴν δραστικὴν ἀντιμετώπισιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὡς καὶ τοῦ ποικιλομόρφου Συγκρητισμοῦ, ἐπίσης δὲ καὶ διὰ τὴν ἐπίλυσιν ποικίλων προβλημάτων καὶ ζητημάτων πρακτικῆς καὶ ποιμαντικῆς φύσεως, ἅτινα ἀπορρέουν ἐκ τούτων καὶ ἀπασχολοῦν τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας γενικῶς, ἀλλὰ καὶ τῶν πιστῶν εἰδικῶς, ὥστε νὰ διασφαλισθῆ ὁ σύνδεσμος τῆς ἐν Χριστῷ Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης.

         Ἡ ἀνάγκη αὕτη καθίσταται κατανοητὴ ἐκ τοῦ ὅτι ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία, ὡς τὸ πραγματικὸν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὡς ἐκ τῆς φύσεως Αὐτῆς Καθολικὴ ἐν τῇ πληρότητι τῆς Ἀληθείας, τῆς Χάριτος καὶ τῆς Σωτηρίας, ἀποφαίνεται δὲ Συνοδικῶς διὰ τῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς ἔναντι ἑτεροδιδασκαλιῶν καὶ τοῦ ἐξ αὐτῶν παγκοσμίου σκανδάλου· ὡς ἐκ τούτου, ὀφείλει νὰ ἐπιδιώκῃ ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν διατύπωσιν τῶν Ἀληθειῶν τῆς Πίστεως, πρὸς ὁριοθέτησιν τῆς Ἀληθείας ἔναντι τοῦ ψεύδους, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τὴν στηλίτευσιν καὶ καταδίκην τῆς πλάνης καὶ τῆς φθορᾶς ἐκ  τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν αἱρετικῶν, διὰ τὴν προστασίαν τοῦ Ποιμνίου, διαπιστώνουσα καὶ διακηρύττουσα τὴν ἤδη ὑφισταμένην ἔκπτωσιν τῶν αἱρετικῶν.

           Οὕτως, ἐν Συνόδῳ Μεγάλῃ καὶ Γενικῇ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέον ὅπως διακηρυχθῇ πάσῃ τῇ κτίσει, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ ἐν ἡμῖν Μοναδικὴ Ἐλπὶς, ὡς μόνη διέξοδος ἐξ ὅλων τῶν ἀδιεξόδων «διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν», ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἡ πλήρης καὶ ὁριστικὴ ἀντίθεσις, ὡς ἀλληλο-αποκλειομένων, Ὀρθοδοξίας καὶ Συγκρητισμοῦ, οἰκουμενιστικῆς καὶ σεργιανιστικῆς κατευθύνσεως, πρὸς δόξαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Θεομητορικαῖς,  Ἀποστολικαῖς, καὶ Πατερικαῖς πρεσβείαις

 

   Νικόλαος Μάννης

 

 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Το  Ποινικό Δίκαιο περιλαμβάνει τους κανόνες δικαίου που καθορίζουν τις αξιόποινες πράξεις και τις επ΄ αυτών επιβαλλόμενες ποινές και το Εκκλησιαστικό Δίκαιο περιλαμβάνει κανόνες που διέπουν την οργάνωση της Εκκλησίας προς τη Πολιτεία, τα εκκλησιαστικά αδικήματα και τις επιβαλλόμενες επ΄ αυτών ποινές ( http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF ).
[2] Βλέπε και τις θέσεις των Κολλυβάδων πατέρων Νεοφύτου και Αγίου Νικοδήμου, που αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο.
[3] http://en.wikipedia.org/wiki/Latae_sententiae
[4] Πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου - Επιστολή προς τον Θεοφιλέστατον επίσκοπον Κυκλάδων κυρόν Γερμανόν Βαρυκόπουλον (Αθήναι 9-11-1937).
[5] Φ.Ε.Κ. 25-1-1923
[6] Εδώ προς αποφυγή παρανοήσεων αναφέρουμε το του Αγίου Αθανασίου του Παρίου: "δεν είναι πάντοτε σεπτόν και τίμιον το της Συνόδου όνομα. Αλλ’ εκείνη μεν είναι σεπτή και τιμία και αγία Σύνοδος, η στοιχούσα τοις τε εγγράφοις και αγράφοις παραδεδομένοις, υπό των αγίων Αποστόλων και της Καθολικής Εκκλησίας. Και της τοιαύτης Συνόδου τας αποφάσεις δεχόμεθα και φυλάττομεν, των δε αλλοτρίων την φωνήν ούτε γινώσκομεν, ούτε πειθόμεθα αυτή" (Δήλωσις των εν Αγίω Όρει ταραχών αληθείας, Αθήνα 1988, σελ. 39). Έτσι μιλώντας για Σύνοδο που θα εκδικάσει την ημερολογιακή καινοτομία σήμερα, δεν εννοούμε αυτήν που αναμέναν στην εποχή τους οι παλαιότεροι αγωνιστές, όταν οι περισσότερες Τοπικές Εκκλησίες δεν είχαν προβεί στην ημερολογιακή καινοτομία και, πολύ περισσότερο, δεν είχαν πέσει στην αίρεση του Οικουμενισμού, αλλά Πανορθόδοξη Σύνοδο πραγματικών και γνησίων Ορθοδόξων, που αντέδρασαν στο σχίσμα και την αίρεση.
[7] Λέγοντας μια Τοπική Εκκλησία "δυνάμει σχισματική" δεν σημαίνει ότι δεν είναι σχισματική, αλλά ότι δεν χαρακτηρισθεί ως σχισματική από το αρμόδιο όργανο και δεν έχουν επιβληθεί οι ποινές που ορίζονται για τους σχισματικούς.
[8] Η εγκύκλιος αυτή είχε συνταχθεί το 1973, αλλά δημοσιεύθηκε με ημερομηνία 5-6-1974.
[9] Μακεδονία 7-7-1974. Την ίδια άποψη εξέφρασε και η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς, από τους οποίους οι επίσκοποί μας έχουν την Αποστολική Διαδοχή: "Αναφορικώς δε προς την ερώτησιν περί της υπάρξεως ή μη χάριτος εν τοις Νεοημερολογίτες, η Ορθόδοξος Διασπορά δεν θεωρεί εαυτήν ή οιανδήποτε τοπικήν Εκκλησίαν ότι έχει την αυθεντίαν, μιας τελικής αποφάσεως, έως ου εις οριστικός κανών επί του προκειμένου γίνει μόνον υπό μιάς, κανονικώς συγκληθείσης αρμοδίας Οικουμενικής Συνόδου" (12/25-9-1974).
[10] "Ου γαρ οίον τε συνόδω συναριθμηθήναι τους περί πίστιν ασεβούντας" - Μέγας Αθανάσιος (στο "Πανορθόδοξος Σύνοδος", Αριστοτέλους Δελήμπαση, Αθήνα 1976, σελ. 21)
[11] "Οι εν παρατροπή και αποστασία ιστάμενοι εκκλησιαστικοί ποιμένες τυγχάνουν υπόδικοι ενώπιον αρμοδίας Συνόδου" (Αποστασία και διχασμός, Αθήνα 1981, σελ. 33).
[12] "Αναγκαία πάντοτε η συνοδική απόφασις προς καταδίκην όχι τόσον της κηρυττομένης κακοδοξίας, η οποία πιθανόν να είναι και προκαταδεδικασμένη, ως εις την περίπτωσίν του ημερολογίου, όσον των κακοδοξούντων ατόμων, των φορέων δηλαδή και κηρύκων της κακοδοξίας, τα οποία δέον όπως πάντοτε δικάζωνται και καταδικάζωνται υπό συγχρόνων των ορθοδόξων ποιμεναρχών" (Το ημερολογιακόν σχίσμα (δυνάμει ή ενεργεία;), Άγιον Όρος - Αθήνα 1973, σελ. 6).
[13] "Απαιτείται ένας συνεχής αγών, μία κατά τον Μέγαν Βασίλειον (P.G. 32, 952) "καρτερά και ανένδοτος ένστασις""υπέρ της αληθείας", οποία αρχίζει πρακτικώς με την "Αποτείχισιν", συνεχίζεται με την διακήρυξι της Αληθείας και την αναίρεση της πλάνης, ολοκληρώνεται δε με την κατάκριση της αιρέσεως και των αμετανοήτων αιρετικών υπό Ορθοδόξου Συνόδου" (Η Αποτείχισίς μου, Σπέτσες 2008, σελ. 33).
[14] "Το πρωτεύον λοιπόν είναι να συνεχίσουμε την καλήν αρχήν πού ετέθη, να ενωθούμε γενικά όλοι οι Γ.Ο.Χ. υπό  μίαν ορθόδοξον ομολογίαν, με την οποίαν θα είμεθα συνεπείς ακολουθούντες κοινήν γραμμήν, και στην συνέχεια να συγκαλέσωμεν Πανορθόδοξον Σύνοδον, η οποία είναι και το επίσημον στόμα της Εκκλησίας, και θα εκφέρη τας επισήμους διατυπώσεις περί των παρεκλινόντων και απομακρυνθέντων της πατρώας ευσεβείας. Μέχρι εκείνης όμως της στιγμής εμείς δεν δυναμέθα να έχωμεν ουδεμίαν κοινωνίαν μετ' αυτών εν τοις μυστηρίοις και τή προσευχή γενόμενοι ούτω "κοινωνοί αλλοτρίων αμαρτημάτων" ομολογούντες ότι απορρίπτομεν και αποπτύομεν τα καινοτομηθέντα των καλαντάρια, τον οικουμενισμόν τους και το νεόκοπον βάπτισμά ή μάλλον επίχυσίν τους. Από τα λίγα πού γνωρίζω νομίζω ότι έτσι έκαμαν και οι Πατέρες απέναντι των αιρετικών. Αυθωρεί και παραχρήμα διέκοπτον κοινωνίαν μετά των αιρετικών, ανέμενον δε την σύγκλησιν τού αρμοδίου οργάνου, δηλαδή της Οικουμενικής Συνόδου, όχι για να μάθουν και να αποφασίσουν αν η κακοδοξία ήτο αίρεσις, αλλά όπως δια τού επισήμου στόματος της Εκκλησίας γίνουν όλες οι επίσημες διασαφήσεις και διατυπώσεις περί του ορθού δόγματος και εκφρασθή η επίσημος καταδίκη των αιρετικών. Ιστέον δε ότι την Σύνοδον την αποτελούσαν μόνον Ορθόδοξοι" (στα σχόλια εδώ: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2014/03/blog-post_24.html )
[15] "Η ένστασις αποβλέπει εις συγκρότησιν γενικής Ορθοδόξου Συνόδου, προς κατάκρισιν της αιρέσεως και κατίσχυσιν της Ορθοδοξίας" (Πάσχα Κυρίου, Αθήνα 1985, σελ. 801). Αξίζει να παραθέσουμε και τα εξής σημαντικά από τον αείμνηστο θεολόγο Αριστοτέλη Δελήμπαση: "Μία όντως ορθόδοξος και μεγάλη σύνοδος θα συνέλθη βεβαίως εις το μέλλον, ίνα όμως, καταδικάση τους αμετανόητους Οικουμενιστάς, μετά της αιρέσεώς των, και όχι διά να συνεργασθή μετ' αυτών. Η τυχόν σύγκλησις οιασδήποτε συνόδου τη συμμετοχή των Οικουμενιστών, θα αποτελέση παράβασιν των θεσμών του Θεού περί συνόδων της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η τοιαύτη σύνοδος δεν θα είναι ορθόδοξος, αλλά οικουμενιστική" ( Η αίρεσις του Οικουμενισμού, Αθήνα 1972, σελ. 285).