"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον" Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

Η κοινωνία με άδικους κληρικούς εμποδίζει την Θεία Χάρη

 

Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (λατινόφωνος χριστιανός συγγραφέας στις αρχές του Ε΄ αιώνος) στο βιβλίο του "Διάλογοι", το οποίο αποτελεί παράρτημα του βιβλίου του "Βίος του Αγίου Μαρτίνου της Τουρ", αναφέρεται σε ένα φοβερό περιστατικό σχετικό με τον Άγιο Μαρτίνο.

Πριν όμως γίνει λόγος για το περιστατικό αυτό ας αναφερθεί το ιστορικό πλαίσιο. Βρισκόμαστε στην πόλη Τρίερ κατά το έτος 385 μ. Χ. Στην πόλη βασιλεύει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας της Δύσης Μάγνος Μάξιμος, τον οποίο ο, επίσης ορθόδοξος στην πίστη, Επίσκοπος Οσσονόμπα (σημερινή Φάρο της Πορτογαλίας) Ιθάκιος πείθει να καταδιώξει τους αιρετικούς Πρισκιλλιανούς. 

Ο Άγιος Μαρτίνος αντέδρασε με σφοδρότητα στην ενέργεια αυτήν του Ιθακίου, διότι αφενός μεν απέρριπτε την προσφυγή μιας εκκλησιαστικής υπόθεσης ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου, αφετέρου θεωρούσε απαράδεκτο για Χριστιανό να υποκινεί ή να συμμετέχει σε διώξεις. Κατάφερε λοιπόν και έλαβε από τον αυτοκράτορα την υπόσχεση αν οι αιρετικοί βρεθούν ένοχοι τουλάχιστον να μην εκτελεστούν.

Όταν όμως ο Άγιος Μαρτίνος έφυγε από την πόλη, ο αυτοκράτορας διόρισε δικαστή τον έπαρχο Ευόδιο, ο οποίος με τις ενέργειες του ζηλωτή Ιθακίου, βρήκε ένοχο μαγείας τον Πρισκιλλιανό και κάποιους άλλους αιρετικούς συντρόφους του με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να διατάξει την εκτέλεση τους και την δήμευση της περιουσίας τους. Ήταν η πρώτη εκτέλεση αιρετικών στην Ιστορία και μάλιστα με καύση. 

Μόλις ο Άγιος Μαρτίνος, άκουσε τι είχε συμβεί, επέστρεψε στο Τρίερ και ανάγκασε τον αυτοκράτορα να ακυρώσει την εντολή προς τον στρατό που ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ιβηρική χερσόνησο για να εξολοθρεύσει τους αιρετικούς. Όπως αναφέρει ο βιογράφος του "ο Μαρτίνος ένιωθε έναν ευσεβή ζήλο όχι μόνο να σώσει από τον κίνδυνο τους αληθινούς Χριστιανούς σε αυτές τις περιοχές, οι οποίοι κινδύνευαν να διωχθούν σε εκείνη την εκστρατεία (διότι πως ο στρατός θα μπορούσε να κάνει την διάκριση μεταξύ ορθοδόξων και αιρετικών), αλλά και να προστατεύσει ακόμη και τους ίδιους τους αιρετικούς" (Διάλογοι ΙIΙ, ΧΙ). 

Την στάση του Ιθακίου και του αυτοκράτορα επέκριναν επίσης και ο Πάπας Ρώμης Δάμασος Α΄, ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων και ο Άγιος Αυγουστίνος. Κάποιοι μάλιστα Γάλλοι Επίσκοποι, που βρίσκονταν στο Τρίερ υπό την ηγεσία του Επισκόπου της Γαλατίας Θεόγνητου, διέκοψαν την κοινωνία με τον Ιθάκιο. 

Επειδή όμως και ο ίδιος ο Άγιος Μαρτίνος διέκοψε την κοινωνία όχι μόνο με τον Ιθάκιο, αλλά και με όσους κοινωνούσαν μαζί του, ο αυτοκράτορας προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον κάνει να συγκοινωνήσει με τον Ιθάκιο λέγοντάς του "ότι ο Θεόγνητος είχε δημιουργήσει διχόνοια, μάλλον από προσωπικό μίσος, παρά από την υπόθεση που υποστήριζε, και ότι, μάλιστα, ήταν ο μόνος που στο μεταξύ είχε χωρίσει τον εαυτό του από την κοινωνία: ενώ από τους υπόλοιπους δεν είχε γίνει καμία καινοτομία, ενώ παρατήρησε περαιτέρω ότι μια Σύνοδος, που έγινε λίγες μέρες νωρίτερα, είχε αποφασίσει ότι ο Ιθάκιος δεν ήταν κατηγορούμενος για κανένα έγκλημα" (Διάλογοι ΙIΙ, ΧΙΙ).

Επειδή όμως ο Άγιος Μαρτίνος αρνήθηκε και πάλι να κοινωνήσει με τον Ιθάκιο και τους συν αυτώ, τότε ο αυτοκράτορας Μάξιμος φλεγόμενος από οργή διέταξε να ξεκινήσει η εκστρατεία για την σφαγή των αιρετικών την οποία είχε αποτρέψει ο Άγιος. Το τί συνέβη ευθύς αμέσως αφήνουμε τον Σουλπίκιο Σεβήρο να το διηγηθεί: 

"Όταν αυτό έγινε γνωστό στον Μαρτίνο, όρμησε στο παλάτι, αν και ήταν πλέον νύχτα. Ο ίδιος δεσμεύτηκε ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι γλίτωναν, θα κοινωνούσε, αρκεί μόνο οι Τριβούνοι, που είχαν ήδη σταλεί στις Ισπανία για την καταστροφή των εκκλησιών, να ανακληθούν. Χωρίς καμία καθυστέρηση ο Μάξιμος ικανοποιεί όλα τα αιτήματά του. Την επόμενη μέρα κανονιζόταν η χειροτονία του Φήλικος σε επίσκοπο, ενός ανθρώπου αναμφίβολα μεγάλης αγιότητας και πραγματικά άξιου να γίνει ιερέας σε καλύτερες εποχές. Ο Μαρτίνος συμμετείχε στην κοινωνία εκείνης της ημέρας, κρίνοντας ότι καλύτερα να υποχωρήσει προς το παρόν, παρά να αγνοήσει την ασφάλεια εκείνων που πάνω από τα κεφάλια τους κρεμόταν το ξίφος. Εντούτοις, αν και οι παρόντες Επίσκοποι προσπάθησαν με επιμονή να τον κάνουν να επιβεβαιώσει το γεγονός της κοινωνίας του υπογράφοντας με το όνομά του, δεν μπόρεσαν να το καταφέρουν. Την επομένη, φεύγοντας βιαστικά από εκείνο το μέρος, και καθώς ήταν στο δρόμο της επιστροφής, ένιωσε μεγάλο πένθος και θρήνο επειδή είχε έστω και για μια ώρα αναμιχθεί στην κακή αυτή κοινωνία και, όχι μακριά από ένα χωριό που ονομαζόταν Αντέθαννα [σημ. Μ. μεταξύ Τρίερ και Άρλον στο σημερινό Λουξεμβούργο], όπου απλώνονται μεγάλα δάση, κάθισε ολομόναχος ενώ οι σύντροφοί του συνέχιζαν λίγο πιο μπροστά από αυτόν. Εκεί βυθίστηκε σε σκέψεις, κατηγορώντας και υπερασπιζόμενος εναλλάξ την αιτία της θλίψης και της συμπεριφοράς του. Ξαφνικά, ένας Άγγελος εμφανίστηκε και στάθηκε δίπλα του λέγοντάς του: «Ακριβώς, ω Μαρτίνε, νιώθεις θλίψη, αλλά δεν θα μπορούσες αλλιώς να ξεφύγεις από τη δυσκολία σου. Ανανέωσε την αρετή σου, ξαναπάρε το θάρρος σου, για να μην εκθέσεις όχι μόνο τώρα τη φήμη σου, αλλά και την ίδια τη σωτηρία σου σε κίνδυνο». Ως εκ τούτου, από τότε, φρόντιζε προσεκτικά να μην ξαναέλθει σε κοινωνία με τους περί τον Ιθάκιο. Αλλά όταν συνέβη να θεραπεύσει κάποιους δαιμονισμένους πιο αργά και με λιγότερη Χάρη απ' ό,τι συνήθως, μας εξομολογήθηκε αμέσως με δάκρυα ότι ένιωσε μια μείωση της δύναμής του εξαιτίας του κακού εκείνης της κοινωνίας στην οποία είχε λάβει μέρος για μια στιγμή λόγω ανάγκης, και όχι με εγκάρδιο πνεύμα. Έζησε δεκαέξι χρόνια μετά από αυτό, αλλά ποτέ ξανά δεν παρευρέθηκε σε Σύνοδο και έμεινε προσεκτικά μακριά από όλες τις συνελεύσεις των Επισκόπων" (Διάλογοι ΙIΙ, ΧΙΙΙ).

Με την μετάνοιά του όμως, για την εξ ανάγκης αυτήν κακή εκκλησιαστική κοινωνία, η Χάρη επανήλθε όπως αποκαλύπτει ο ίδιος αυτόπτης συγγραφέας ευθύς αμέσως: "σαφώς όμως, όπως βιώσαμε, επιδιόρθωσε, ​​με πολλαπλό ενδιαφέρον, την Χάρη του, που είχε μειωθεί για ένα διάστημα. Είδα έπειτα έναν δαιμονισμένο να τον φέρνουν στην πύλη της μονής και πριν ο άνθρωπος διαβεί το κατώφλι, θεραπεύτηκε" (Διάλογοι ΙIΙ, ΧΙV).

Το παραπάνω περιστατικό αποτελεί μία ακόμη απόδειξη ότι αφενός μεν η διακοπή της κοινωνίας δεν αφορά μόνο περιπτώσεις αιρέσεως (όπως ισχυρίζονται όσοι ερμηνεύουν τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας, κατά το γράμμα του Κανόνος και αποκομμένο από τους υπολοίπους και την πράξη των Αγίων Πατέρων), αλλά και αδικίας (πρβλ. ΛΑ΄ Αποστολικό Κανόνα), αφετέρου δε πως η κατάκριτη αυτή μετ'  αδίκων κοινωνία (και πόσο μάλιστα όταν δεν υπάρχει ανωτέρα βία, όπως στην περίπτωση που είδαμε) αποτελεί αιτία παρεμπόδισης της ενέργειας της Θείας Χάριτος. Για αυτό ίσως και βιώνουμε στην εποχή μας τέτοια εγκατάλειψη...

Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας δώσει συναίσθηση και μετάνοια!

(Τα κείμενα από την ετοιμαζόμενη έκδοση: 

Νικολάου Μάννη, Ανθολόγιο Λατινικής Πατρολογίας). 

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 17ο)

 Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (+1985)

17. Η στάση προς τον πλησίον

Η δικαιοσύνη και τα είδη της. Η υπεροχή της χριστιανικής δικαιοσύνης.
Η αυστηρότητα και επιείκεια ενός Χριστιανού. Η εμπιστοσύνη ενός Χριστιανού.

Μέχρι στιγμής μιλήσαμε για τα καθήκοντα ενός Χριστιανού απέναντι στον εαυτό του. Τώρα ας αναλογιστούμε τις ευθύνες του απέναντι στον πλησίον – στους άλλους ανθρώπους.

Το πρώτο βήμα στις σωστές σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους είναι η απαίτηση για δικαιοσύνη. Χωρίς αυτή την βασική απαίτηση, ακόμη και η καλοσύνη ενός ανθρώπου μπορεί να αποδειχθεί άχρηστη αν δεν υφίσταται αλήθεια σε αυτήν, αλλά υπάρχει μεροληψία και προκατάληψη. Αλλά και στην ίδια την διαμόρφωση δίκαιων σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, σκιαγραφούνται διάφορα είδη δικαιοσύνης.

1. H δικαιοσύνη της νομιμοφροσύνης. Αυτό είναι το χαμηλότερο είδος δίκαιων σχέσεων, το πιο συνηθισμένο στην αστική και δημόσια ζωή. Ένας νομιμόφρων άνθρωπος προσπαθεί στην ζωή του να τηρεί την ακριβή εκπλήρωση των κρατικών και αστικών νόμων που είναι δεσμευτικοί γι’ αυτόν και τους άλλους. Επιπλέον, συνήθως εκπληρώνει όλες τις προσωπικές του συμβάσεις και υποχρεώσεις με ακρίβεια και εγκαίρως. Πέραν όμως από αυτούς τους νομικούς κανόνες και όρια, με την έννοια των παραχωρήσεων και της συγκατάβασης, δεν κάνει ούτε ένα βήμα και μπορεί να αποδειχθεί στυγνός, αδιάκριτος και άκαρδος. Ένα τέτοιο άτομο δεν διαπράττει «παρανομία», δεν παραβιάζει νόμους – αλλά θα πάρει αυτό που του ανήκει και δεν θα υποχωρήσει σε κανέναν, ακόμα κι αν ο πλησίον του υποφέρει εξαιτίας αυτού. Φυσικά, στην εποχή μας, ακόμη και τέτοιοι νομιμόφρονες άνθρωποι εξακολουθούν να είναι σχετικά αξιοπρεπείς, επειδή εκτελούν τα καθήκοντά τους με ειλικρίνεια. Ωστόσο, είναι σαφές σε όλους ότι για έναν Χριστιανό αυτό το είδος σχέσης είναι πολύ ανεπαρκές, γιατί δεν είναι χριστιανικό, αλλά καθαρά παγανιστικό.

2. Η δικαιοσύνη της ορθότητας. Αυτό το είδος δικαιοσύνης είναι ηθικά πολύ υψηλότερο από το προηγούμενο. Ορθό άνθρωπο αποκαλούμε εκείνον που στις σχέσεις του με τους άλλους προσπαθεί να ενεργεί όπως πρέπει, και όχι μόνο σύμφωνα με εξωτερικούς νόμους και έθιμα, αλλά γενικά, σύμφωνα με την συνείδησή του. Επομένως, είναι ήρεμος, ήμερος, ευγενικός και εξυπηρετικός σε όλους. Ανταποκρίνεται πρόθυμα σε ένα αίτημα για μια υπηρεσία και προσπαθεί να κάνει ό,τι υπόσχεται, συχνά απελευθερώνοντας έτσι άλλους ανθρώπους από δυσκολίες. Σε αντίθεση με τους ψυχρά νομιμόφρονες ανθρώπους, το να ζεις και να δουλεύεις με τόσο σωστούς, χρήσιμους ανθρώπους είναι εύκολο και ευχάριστο. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, όλα αυτά απέχουν πολύ από τον Χριστιανισμό, αφού μια τέτοια ευγένεια και ανταπόκριση δεν είναι πάντα σταθερή και πιστή στον εαυτό της, και, το πιο σημαντικό, σύντομα ξεθωριάζει και μαραίνεται (όπως λένε «σβήνει»). Και τότε το άτομο, που εξωτερικά φαίνεται και παραμένει σωστός και ευγενικός στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, συνήθως προσπαθεί να τους ξεφορτωθεί σύντομα και ευγενικά, να απαλλαγεί από τα αιτήματα και τις ανάγκες τους.

3. Ο πλήρης τύπος δικαιοσύνης είναι η χριστιανική δικαιοσύνη – η δικαιοσύνη της χριστιανικής καρδιάς. Η βασική, σοφή και ταυτόχρονα σαφής και κατανοητή αρχή της εκφράζεται στο Ευαγγέλιο με τα λόγια: «Πάντα οὖν ὅσα ἂν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιῆτε αὐτοῖς»[1]Και η Αποστολική Σύνοδος το επανέλαβε αυτό με αρνητική μορφή: «Μην κάνετε στους άλλους αυτό που δεν θέλετε να σας κάνουν» (Πράξεις 15:29)[2]. Έτσι, μη βάζετε στην ζωή κανένα ψέμα, κανένα ψεύδος, καμία δυσαρέσκεια, κανένα κακό. Όλοι οι άνθρωποι είναι πλησίον, μη τους κάνετε αυτό που δεν επιθυμείτε για τον εαυτό σας. Επιπλέον, όχι μόνο μην κάνετε το κακό, αλλά και να κάνετε το καλό, σύμφωνα με την συνείδησή σας, από καρδιάς, εμπνευσμένο από τον ευαγγελικό νόμο της αγάπης, του ελέους και της συγχώρεσης. Αν θέλετε να σας φέρονται εγκάρδια, ανοίξτε την καρδιά σας στον πλησίον σας. Και μην είστε εγωιστές, μη λαμβάνετε υπόψη μόνο τα δικαιώματά σας – όπως κάνουν οι νομιμόφρονες και οι ορθοί άνθρωποι – αλλά βάλτε το καλό και το ωφέλιμο του πλησίον σας πάνω απ’ όλα τα δικαιώματά σας, σύμφωνα με τον νόμο της χριστιανικής αγάπης.

Συμβαίνει συχνά και είθισται στην ζωή να είμαστε πολύ επιεικείς με τον εαυτό μας, και απαιτητικοί και αυστηροί απέναντι στους άλλους. Η χριστιανική δικαιοσύνη διδάσκει διαφορετικά. Ο Κύριος είπε: «Τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; Ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου…»[3]. Επομένως, οι ασκητές του Χριστιανισμού, που ήταν τόσο θλιμμένοι για τις αμαρτίες τους και υπήρξαν αλύπητα αυστηροί και απαιτητικοί με τον εαυτό τους, ήταν τόσο συγχωρητικοί και συγκαταβατικοί απέναντι στους άλλους, καλύπτοντας με στοργή και αγάπη τις αδυναμίες του πλησίον τους. Και γενικά, ο χριστιανικός κανόνας της ζωής μάς διδάσκει ότι στις θλιβερές περιστάσεις του βίου, όπως για παράδειγμα, σε διαμάχες, προβλήματα κ.λπ., να αναζητούμε την αιτία τους όχι στους άλλους, αλλά στον εαυτό μας: στην αγάπη μας για την αμαρτία, την αδιαλλαξία, την υπερηφάνεια και τον εγωισμό. Έτσι, η χριστιανική δικαιοσύνη απαιτεί από εμάς να είμαστε επιεικείς απέναντι στους άλλους. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Μας καλεί να δούμε σε κάθε άνθρωπο ακριβώς έναν αδελφό: έναν αδελφό εν Χριστώ, ένα αγαπημένο δημιούργημα και την εικόνα του Παντοδύναμου Θεού. Και ανεξάρτητα από το μέγεθος της πτώσης του άνθρωπου αυτού, ανεξάρτητα από το πόσο έχει αμαυρώσει την εικόνα του Θεού μέσα του με τις αμαρτίες και τις κακίες, πρέπει ακόμα να αναζητούμε την σπίθα του Θεού στην ψυχή του – όπως κατάφερε να κάνει ο Ντοστογιέφσκι στις «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων»[4] (από την εμπειρία του στα καταναγκαστικά έργα). «Οι αμαρτίες είναι αμαρτίες, αλλά η βάση στον άνθρωπο είναι η εικόνα του Θεού… Να μισείς την αμαρτία, αλλά να αγαπάς τον αμαρτωλό», είπε κάποτε ο [Άγιος] π. Ιωάννης της Κρονστάνδης…

Μαζί με τον σεβασμό στην προσωπικότητα του πλησίον, πρέπει να υπάρχει και εμπιστοσύνη σε αυτόν. Αυτό είναι ιδιαιτέρως απαραίτητο όταν ένας άνθρωπος αφού έχει διαπράξει ένα έγκλημα, έπειτα ομολογεί την ενοχή του με την ευαγγελική λέξη «μετανοώ» και υπόσχεται διόρθωση. Πόσο συχνά η καλή πρόθεση ενός τέτοιου μετανοημένου ανθρώπου αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και ψυχρότητα· και τότε η καλή επιθυμία για διόρθωση εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από πικρία και μια καταστροφική απόφαση: «Ω, καλά, τότε περιμένετε, θα σας δείξω ποιος είμαι, θα πάρω εκδίκηση…». Ποιος ευθύνεται για το θάνατο αυτής της ψυχής;… Αντίθετα, ένας ειλικρινής, στοργικός Χριστιανός προσπαθεί με χαρά να ανταποκριθεί στην καλή παρόρμηση του πλησίον του, τονίζοντας την πλήρη εμπιστοσύνη και τον σεβασμό του προς αυτόν και συχνά υποστηρίζοντας και επιβεβαιώνοντας τον καλό δρόμο σε όσους εξακολουθούν να διστάζουν και δεν έχουν ενισχυθεί. Φυσικά, μερικές φορές συμβαίνει ένας άνθρωπος που έχει υποσχεθεί να βελτιωθεί, να καταχράται την εμπιστοσύνη του πλησίον του είτε από αδυναμία θέλησης, είτε από συνειδητή επιθυμία να εξαπατήσει. Αλλά μπορεί αυτό να καταστείλει το αίσθημα εμπιστοσύνης και καλοσύνης προς τον πλησίον σε έναν Χριστιανό πιστό; Άλλωστε, είναι τέκνο και οπαδός του νόμου της χριστιανικής αγάπης· εκείνης της αγάπης για την οποία ο Απόστολος [Παύλος] είπε ότι «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει»[5].

(συνεχίζεται)


[1] Ματθ. ζ΄ 12.
[2] Το απόσπασμα αυτό δεν συναντάται στο ελληνικό κείμενο των Πράξεων. Στο ρωσικό κείμενο το απόσπασμα αυτό βρίσκεται ανάμεσα από το «ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ καὶ πορνείας» και το «ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε. ἔῤῥωσθε». Όπως παρατηρεί ο σοφός ερμηνευτής και νεοφανής Πατέρας Αρχιεπίσκοπος Συρακουσών Αβέρκιος [της Ρωσικής Διασποράς, +1976] στην ερμηνεία του χωρίου το απόσπασμα αυτό (στο πρωτότυπο «не делать другим того, чего себе не хотят») «βρίσκεται μόνο σε λίγα αρχαία χειρόγραφα και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν το αναφέρει στην ερμηνεία του» (архиепископ Аверкин [Таушев], Четвероевангелие. Апостол: Руководство к изучению Священного Писания Нового Завета, Москва, 2005, σελ. 452).
[3] Ματθ. ζ΄ 5.
[4] Παραθέτουμε τον τίτλο με τον οποίο κυκλοφορεί στην ελληνική γλώσσα και αυτό το σπουδαίο έργο του μεγάλου ορθόδοξου Ρώσου συγγραφέα.
[5] Α  Κορ. ιγ΄ 7.


ΠΗΓΗ: https://imlp.gr/2024/03/09/%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%bf%cf%88%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b7%ce%b8%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%83-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82-17%ce%bf/

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

Ομιλία στην Κυριακή της Απόκρεω - π. Παρθένιος Τσιτσιμπάκος (+2004)

Έχω τονίσει και αλλού ότι "Παλαιοημερολογιτισμός" δεν σημαίνει μόνο σκότος και χριστεμπορία, αλλά και φως και Αληθινή Ορθοδοξία. Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού συναυξάνονται σίτος και ζιζάνια και οφείλουμε όπως επιδεικνύουμε τα αγκάθια και τσουκνίδια για να προστατεύονται οι αδελφοί μας, έτσι να προβάλλουμε και τα όμορφα και εύοσμα λουλούδια του κήπου. Την Κρίση βεβαίως την έχει ο Κύριος, αλλά ένας Χριστιανός πληροφορείται από την συνείδησή του ποιοι είναι όντως άνθρωποι του Θεού και ποιοι είναι απατεώνες. Εις μνημόσυνον ενός ανθρώπου του Θεού, του μακαριστού π. Παρθενίου Τσιτσιμπάκου (εφημερίου του Ι. Ν. Μεταμορφώσεως Κυψέλης) αναρτώ την ομιλία που εκφώνησε την Κυριακή της Απόκρεω του 1974, οδηγώντας τους ακροατές σε ένα ταξίδι στον χρόνο, πενήντα χρόνια πριν. Φέτος συμπληρώνονται επίσης είκοσι έτη από την εκδημία του και το κενό του φαντάζει ακόμη πιο δυσαναπλήρωτο. Ο Θεός να μας ελεήσει με τις πρεσβείες του π. Παρθενίου! 

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024

Περί της χριστιανοειδούς ειδωλολατρείας

 

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024

Περί Επισκοποκεντρισμού στους Γ.Ο.Χ.


Θλιβερή διαπίστωση των ημερών μας είναι πως αρκετοί εκ των νεοτέρων Γ.Ο.Χ. (κυρίως νεοφώτιστοι) έχουν γαλουχηθεί (από τους Αρχιερείς που εξομολογούνται) με επισκοποκεντρικά φρονήματα, όπως π.χ. ότι άνευ Επισκόπου δεν τελείται τάχα Θεία Λειτουργία, ότι ο Επίσκοπος είναι "το πρόσωπο του Χριστού" (sic), ότι στον Επίσκοπο, ως υπεράνω πάσης κριτικής, οφείλεται μόνο υπακοή κ.τ.ό.  

Μια ιστορική αναδρομή όμως αποδεικνύει ψευδή αυτά τα φρονήματα! Από το 1924 έως το 1935 ούτε ένας Αρχιερέας δεν είχε διαχωρίσει τις ευθύνες του για την Ημερολογιακή Καινοτομία. Ούτε ένας! Είκοσι οκτώ Λαϊκοί ήταν ο πρώτος πυρήνας που ξεκίνησε τον Ιερό εκείνο Αγώνα πριν από εκατό χρόνια.  Οι ελάχιστοι Ιερείς που λειτουργούσαν με το παλαιό ημερολόγιο δεν μνημόνευαν όνομα Επισκόπου στις Θείες Λειτουργίες.

Ένας Λαϊκός (ο μακαριστός Ηλίας Αγγελόπουλος) ήταν εκείνος που ξύπνησε την συνείδηση του Αγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου και τον ώθησε να αναλάβει δράση υπέρ του Ιερού Αγώνος μαζί με τους άλλους δύο Αρχιερείς ένδεκα χρόνια μετά την Καινοτομία! 

Ένας Λαϊκός (ο μακαριστός Κωνσταντίνος Κόμνιος) ήταν αυτός που έπεισε, για χάρη του Λαού, τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο (όταν αυτός ήθελε να επιστρέψει στην Χιλή απογοητευμένος από το επίπεδο των υποψηφίων προς Αρχιερωσύνη) να συμπράξει τελικά στις Αρχιερατικές Χειροτονίες, χωρίς τις οποίες ποιος ξέρει αν υπήρχαν σήμερα Επίσκοποι, και ποίας προελεύσεως θα ήταν η Χειροτονία τους. 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τα ίδια ακριβώς επισκοποκεντρικά συνθήματα περί απροϋπόθετης και τυφλής υπακοής στον Επίσκοπο, ήταν αυτά που χρησιμοποίησαν και οι νεοημερολογίτες Αρχιερείς για να χτυπήσουν τους Παλαιοημερολογίτες αγωνιστές! Προς απόδειξη, ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του τότε Αιγιαλείας Τιμοθέου σε Εγκύλιό του το 1924:

Αν οι προγονοί μας όμως υιοθετούσαν τέτοιες πλάνες τότε δεν θα υπήρχε σήμερα Ιερός Αγώνας, ούτε Γ.Ο.Χ. Επίσκοποι που θα δίδασκαν τέτοια φρονήματα!

Και μιας και έγινε λόγους για Γ.Ο.Χ. Επισκόπους ας πούμε και αυτό: το 1935 με σχεδόν ένα εκατομμύριο πιστούς του παλαιού ημερολογίου είχαμε επτά Αρχιερείς. Σήμερα με λίγες δεκάδες χιλιάδες που έχουμε απομείνει οι Παλαιομερολογίτες, έχουμε περίπου ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ Επισκόπους (και "Επισκόπους") διαφόρων παρατάξεων! Και παρά το γεγονός της υπάρξεως σχεδόν μιας εκατοντάδας Αρχιερέων υπάρχουν άτομα που ζητούν εναγωνίως την χειροτονία και άλλων Αρχιερέων που θα ...σώσουν την Εκκλησία!

Εμείς, σε αντίθεση με αυτούς τους "μνηστήρες" της Αρχιερωσύνης, προτείνουμε και ζητούμε να παραιτηθούν όλοι οι Αρχιερείς: 

1. που έχουν προβληματική Αποστολική Διαδοχή, 

2. που δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν σωστά,

3. που χειροτονήθηκαν πραξικοπηματικά,

4. που χειροτονήθηκαν παρ'  ηλικίαν.

5.  που δεν είναι ούτε θεόκλητοι, ούτε δημόκλητοι,

6. που αναβαπτίσθηκαν για να ιερωθούν.

Να παραιτηθούν δηλαδή σχεδόν όλοι (είναι ζήτημα αν αυτοί που θα μείνουν θα ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού) ώστε να προσφέρουν την μεγαλύτερη υπηρεσία στην Εκκλησία που έχει ανάγκη: να επανδρώσουν τα άδεια μοναστήρια με μοναχούς ενισχύοντας έτσι τον θεσμό του Μοναχισμού που τείνει να εκλείψει (έτσι δεν θα υπάρχει και ο κίνδυνος να τα νοικιάζουν ορισμένοι σε αντιχρίστους για να σατιρίζεται το ιερό ράσο...). 

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024

Επί τη μνήμη του Αγίου Σεραφείμ Σομπόλιεφ του Θαυματουργού (13/26 Φεβρουαρίου)

 

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη διατριβή στην ελληνική γλώσσα αφιερωμένη στον Άγιο Σεραφείμ Σομπόλιεφ, την οποία συνέγραψε ο π. Νεκτάριος Ιωαννίδης:

https://ikee.lib.auth.gr/record/343652/files/GRI-2022-37520.pdf

Δυστυχώς η αγιομαχική Σύνοδος του κ. Καλλινίκου δεν αναγνωρίζει (εκτός του Ιερού Αυγουστίνου και άλλων Αγίων, παλαιών τε και νέων), ούτε τον Άγιο Σεραφείμ Σομπόλιεφ: 

Ευχόμαστε για την μετάνοιά τους!